کهن گرایی یکی از راه هایی است که منجر به خروج از هنجار عادی زبان و در نهایت تمایز سبکی می شود.باز افرینی جلوه های تاریخی زبان از رهگذر کهن گرایی در شکل گیری سبک و تاثیر کلام نقش بسزایی دارد. علی معلم و اخوان ثالث دو تن از شاعران معاصری هستند که از این شگرد در تمایز سبک اشعار خود بهره برده اند. ما سعی داریم ، در این مجال به این نکته بپردازیم که بیشترین بهره هر دو شاعر از واژگان کهن در چه جایگاه نحوی قرار دارد که به روش اسنادی توصیفی به این پرسش پاسخ داده شده است ، بررسی ها حاکی از ان است که بیشترین بسامد جایگاه نحوی کلمات کهن در اشعار هر دو شاعر را قید تشکیل می دهد که به منظور بسط کلام و ارائه بهتر مطالب و احساسات به مخاطب انجام گرفته است.