موضوع این مقاله ضعف اراده یا شکاف بین نظر و عمل است و مسئلۀ ان چگونگی تحلیل وجودی ان بر اساس نظریۀ وحدت تشکیکی وجود. در تحلیل ماهوی، مبادی فعل ارادی، دارای ترتب علّی و زمانی اند اما در تحلیل وجودی، انها مراتب حقیقت واحد وجودند. با این تفسیر، علم و عمل وجوه یک حقیقت‌اند که وقتی از ذات نشئت می‌گیرد، در مرحله‌ای نام علم به خود می‌گیرد و در مرحله‌ای دیگر نام اراده یا شوق. درنتیجه، علم و عمل ارادی دو رشتۀ به‌هم‌متصل هستند که ریشۀ واحدی در ذات انسان دارند که از سنخ محبت و ابتهاج است. در دید ماهوی، ضعف اراده را باید در ضعف اعضای زنجیرۀ علّی قبل از ان، مثل تصور فعل و تصدیق به فایدۀ ان، جست‌وجو نمود. اما در دید وجودی، ضعف عمل ارادی در رابطۀ مستقیم با ضعف وجودی انسان و ضعف علمِ مساوق با ان است. تفاوت نگاه وجودی با نگاه ماهوی در این است که عمل ارادی را در انتهای یک زنجیره از مبادی و جدای از علم نمی‌داند بلکه عمل یکی از ظهورات حقیقتی وجودی و مساوق با علم است.