مقدمه: بهبود کیفیت زندگی در بیماران مبتال به دیابت مهمترین هدف در برنامه های ارتقای سطح سالمت است. اجرای برنامه های خودمدیریتی یکی از راهکارهای موثر در تغییر رفتار و کیفیت زندگی می باشد، لذا برای اثر بخشی بیشتر وایجاد تغییر رفتار مطلوب می توان از مدل های کاربردی مناسب در سالمندان مبتال به دیابت استفاده کرد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر مدل خودمدیریتی5A بر کیفیت زندگی سالمندان مبتال به دیابت است. روش کار: این مطالعه کارازمایی بالینی است که بر روی 90 سالمند مبتال به دیابت مراجعه کننده به درمانگاه دیابت بیمارستان رازی قائمشهردر1398 انجام یافت. بیماران سالمند بصورت در دسترس و سپس به طور تصادفی به دو گروه ازمون) 45 نفر ( و کنترل)45 نفر (تقسیم شدند .گروه ازمون تحت اجرای برنامة خودمدیریتی مبتنی بر 5A قرارگرفتند و گروه کنترل برنامة روتین را دریافت کردند . ابزار پژوهش در این مطالعه، پرسشنامة کیفیت زندگی لیپاد بود که در ابتدا و 12 هفته بعد از مطالعه در دو گروه تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار 21 SPSS و اماره های کای اسکوئر، یومن ویتنی و ویلکاکسون تجزیه وتحلیل شد. یافتهها: یافته ها نشان داد اکثر واحدهای پژوهش زن، متاهل و سواد ابتدایی بودند. میانگین سنی واحدهای پژوهش77/6 ± 48/67 سال بود. میانگین نمرات، در تمامی ابعاد کیفیت زندگی در گروه ازمون بعد از اتمام مطالعه ارتقا یافت و از نظر اماری تفاوت معناداری .)P0/001(شد مشاهده ننتیجهگیری: این مطالعه نشان دهندة اثربخشی برنامة خودمدیریتی مبتنی بر مدل5A بر کیفیت زندگی سالمندان مبتال به دیابت درمدت مطالعه بود. بنابراین، سالمندان مبتال به دیابت می توانند با پیروی از دستورالعمل هایی که توسط پرستاران ارائه میشود، به طورچشمگیری بهبود یابند