پیش‌زمینه و هدف: استرس شغلی پرستاران خصوصاً در بخش‌های ویژه می‌تواند کیفیت کاری ان‌ها را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین مطالعه حاضر باهدف بررسی وضعیت استرس پرستاران بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان‌های شهر تهران انجام شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی-مقطعی است که در سال 1398 انجام شد. در این مطالعه 5 بیمارستان دانشگاهی شهر تهران که دارای بخش‌های مراقبت ویژه بودند به روش تصادفی ساده انتخاب شدند، سپس تمام پرستاران شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه که واجد شرایط بودند و رضایت اگاهانه به شرکت در پژوهش داشتند به‌صورت سرشماری و به تعداد 235 نفر موردبررسی قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های جمعیت شناختی و مقیاس استرس توسعه‌یافته پرستاران (ENSS) جمع‌اوری و با استفاده از روش‌های امار توصیفی و تحلیلی با نرم‌افزار 23 SPSS تجزیه‌و‌تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد میزان استرس پرستاران در حد متوسط (58/29±45/138) می‌باشد. بیشترین میزان استرس به ترتیب به زیر مقیاس حجم کاری ((37/98±23/55)، مشکلات در ارتباط با سرپرستاران و مدیران ((34/21±22/50)، مرگ و مردن ((34/78±23/49) و کم‌ترین میزان استرس به زیرمقیاس تبعیض ((15/59±28/29) مربوط بود. از میان مشخصات جمعیت شناختی، متغیر سن با میزان استرس رابطه اماری معنی‌داری را نشان داد (021/0= p) به‌طوری‌که گروه سنی بیشتر از 35 سال نمره استرس بالاتری داشتند (89/26±28/143). بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، مدیریت صحیح جهت کاهش حجم کاری پرستاران، کاهش مشکلات پرستاران در ارتباط با سرپرستاران و مدیران و همچنین اموزش راهکارهایی برای کاهش استرس در مواجهه با مرگ بیماران ضروری به نظر می‌رسد.