هدف هر جامعه‌ای دستیابی به رشد و توسعه می باشد. یکی از عوامل مهم و موثر برای موفقیت کشورهای در حال توسعه جهت رسیدن به پیشرفت و توسعه پایدار، توجه به مبحث مهم کارافرینی می باشد. بدیهی است نحوه شکل‌گیری و ثمربخشی کارافرینی، شیوه های خاصی را می‌طلبد که بر پایه باورها و ارزش‌های ویژه استوار شده است. مجموعه این روش ها و باورها را می توان یک فرهنگ تلقی کرد. بر این اساس لازم است شناسایی عوامل تاثیرگذار بر فرهنگ کارافرینی به منظور رشد و توسعه همه جانبه ان در جوامع، از دغدغه‌های اساسی سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان کشورها باشد. در پژوهش حاضر، سوال اصلی این است که استلزامات برنامه درسی کارافرینی در نظام اموزشی کشور ایران چیست؟ با توجه به منابع مطالعاتی در این پژوهش، ماهیت موضوع تحقیق حاضر از نوع تحقیقات کیفی بوده و پژوهشی توصیفی- تحلیلی می باشد. یافته ها حاکی از ان است که کارافرینی در انزوا و بدون حمایت نهادها و سازمان ها و انسان ها امکانپذیر نیست. برای توسعه فرهنگ کارافرینی، نهادهای مدنی مانند مدارس، رسانه، حتی نهادهای بنیادی همچون خانواده و نیز نهادهای مرتبط با اوقات فراغت نقش تاثیرگذاری دارند. اهمیت این موضوع در کشور ما بر اساس راهبرد نهادینه سازی فرهنگ کارافرینی در جامعه مبتنی بر ارزش‌های اسلامی و ایرانی متبلور می گردد. بر اساس نتایج پژوهش، در نظام اموزشی و برنامه درسی مدارس، کارافرینی بصورت نظری و عملی قابل اموزش است. به عبارت دیگر، با توجه به اهمیت دوره دبستان از لحاظ رشد و تکوین شخصیت کودکان، اموزش کارافرینی می‌تواند مهارت های مختلفی را که لازمه پیشرفت زندگی کودکان در اینده است را به انها ارزانی دارد. همچنین اموزش های تکمیلی می تواند در برنامه درسی دوره متوسطه طراحی و اجرا شود. بنابراین انچه در برنامه‌ریزی نظام اموزشی برای رشد و گسترش کارافرینی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، اموزش و فرهنگ‌سازی کارافرینی در طی دوران تحصیل مدرسه‌ای است.