پاسخ به مساله شر را باید از دیرپا ترین دلمشغولی هایی دانست که فکر و خاطر هر انسانی را به خود مشغول ساخته است. بی گمان در یک سال اخیر، همه گیری ویروس کووید 19 مهمترین مصداق شری بوده که با انبوه شبهاتش ذهن هر انسانی را مورد ازار قرار داده است. برخی از این بیم ها را باید معطوف به چگونگی کاربست دین و توسل به اولیای الهی در مقابله با این بیماری دانست؛ زیرا تلقی عموم بر ان است که با توسل به اولیای الهی و تبرک به مشاهد مشرفه لاجرم باید بر این همه گیری فائق امد. اینکه از منظر عرفانی چگونه می توان با توسل به انسان کامل بر صدمات روحی و جسمی ناشی از این بیماری فائق امد پرسشی اساسی است که این نوشتار درصدد پاسخ ان بر امده است. نگارنده در روی اوردی توصیفی تحلیلی، به این نتیجه دست یافته است که بر پایه ارای ابن عربی، دخالت های انسان کامل در عالم طبیعت محدود بوده و تا زمانی که از جانب الهی ماذون نباشد، نه اعمال تصرفی می نماید و نه باید از او انتظار خارق عادتی در طبیعت داشت. بله از مهمترین کارکردهای معنویت خداسو را باید ارامش بر امده از ایمانی دانست که با ان می توان بر صدمات ناشی از شرور و بیماری ها غلبه کرد.