این نوشتار درصدد پاسخ به نسبت اسیب‌های اجتماعی با مسجد به‌مثابه نماد دین است؟ اسیب‌های اجتماعی در ایران معاصر، استمرار اسیب‌های جهانی هستند که تجدد منجر به ان شده است و لذا دین و مسجد که نقشی پیشگیرانه در مواجهه با اسیب‌های اجتماعی داشتند، با کمرنگ‌شدن حضور در دوره معاصر، کارویژه دفع اسیب‌ها را از دست داده و به کارکردهای رفع اسیب‌ها تقلیل یافته‌اند. هدف از این مقاله، ترسیم رویکردی پدیدارشناختی نسبت به مساجد در دوران معاصر است و روش تحقیق اسنادی و توصیفی - تحلیلی می‌باشد. نتایج نشان می‌دهد، مساجد اگرچه در طول تاریخ با فقدان نهادهای تخصصی مدرن و یا اختلال کارکردی ساختار جامعه، نقش جهادی و مدنی مطلوب را ایفا کرده‌اند، اما با گستره و هجوم تمدنی و فرهنگی و رسانه‌‌ایِ اسیب‌ها، اولاً نیاز به پاسخ مطلوب از سوی همان نهادهای تخصصی، البته با مدلی ایرانی- اسلامی است و در صورت اضطرار و نیاز به نقش مسجد، تقویت امکانات، تجهیزات و بودجه مناسب در مساجد یک ضرورت و مقدمه است تا مواجهه‌‌ای متوازن برقرار شود و الا این انتظار رفع و درمان اسیب‌ها از مساجد، بدون منطق بوده و مستلزم تبرئه مدرنیته است.