هدف: هدف پژوهش حاضر مقای سه اثربخشی دو روش تمرین ورزشکارمحور و مربیمحور بر خلاق یت و انگیزش ورزشی در دختران ژ یمناست بوده است. روشها: از طرح نیمه تجربی دو گروهی با پیشازمون - پسازمون استفاده شد. جامعه اماری شامل دختران ژیمناست 10 تا 14 ساله شهر تهران بود. نمونه اماری 40 نفر ) 20 نفر گروه ورزشکارمحور و 20 نفر گروه مربیمحور( بودند که به روش در دسترس از باشگاه شهید قیانوری تهران انتخاب و به طور تصادفی به گروهها واگذار شدند. از ابزارها ی ازمون خلاقیت )عابدی، 1372 ( و پرسشنامه انگیزه مشارکت ورزشی )گیل، 1983 ( برای سنجش متغیرها استفاده شد. پس از انجام پیشازمون، گروهها به طور جداگانه و به مدت دو ماه و دو روز در هفته در جلسات یک و نیم ساعته پروتکل تمرینات ورزشکارمحور و مربیمحور را اجرا کردند. برای ازمون فرضی هها از تحلیل کوواریانس چند متغیری )مانکووا( استفاده شد. نتایج: نتا یج نشان داد که که بین دو گروه در مرحله پسازمون در م یانگین متغیرهای خلاقیت ) 01 / 0 = P ، 436 / 7F = ( و انگیز ش ورزشی ) 01 / 0 = P ، 99 / 15 F = (تفاوت اماری وجود دارد و در گروه تمرینات ورزشکارمحور، افزایش بیشتری در نمرات خلاقیت و انگیزش ورزشی، در مقا یسه با گروه مربیمحور مشاهده گردید . نتیجهگیری: با توجه به اثربخ شی بیشتر تمرینات ورزشکارمحو ر در ژیمناستیک، پیشنهاد میگردد برای افزایش خلاقیت و انگیرش ورزشی در ژیمناس تهای دختر بیشتر مورد توجه قرار گیر د.