مساله چگونگی رابطه صفات خداوند با یکدیگر و با ذات الهی از مسائل دیرینه در میان متفکران مسلمان بوده است. در این میان صفت کلام از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و دامنه بحث در مورد ان به قدیم یا حادث بودن قران کریم نیز کشیده شده است. ملاصدرا نظریه اشاعره در مورد قدیم بودن قران را مستلزم شرک و متعدد شدن موجودات قدیم و نظریه معتزله در مورد حادث بودن ان را مستلزم ممکن و حادث بودن واجب الوجود دانست. ولی علامه طباطبائی با اعتباری دانستن کلام و سخن، اشکالاتی به نظریات حادث و قدیم بودن قران وارد نمود و با استفاده از همین اصل، اعتباری بودن و با نظر به احادیث و روایات شیعی به نقادی نظریه ذاتی بودن صفت کلام خداوند پرداخت. پژوهش حاضر در روی اوردی توصیفی تحلیلی به تبیین نظریه علامه طباطبائی در مورد فعلی بودن صفت کلام پرداخته و بر ان است که احادیث شیعی بر مدعای فعلی بودن صفت کلام دلالت نمی کنند.