مقدمه: سالمندان، بخشی از اقشار جامعۀ بشری را تشکیل م یدهند. در فرهنگهای و ایی نهای مختلف دینی و غیردینی، برای این قشِر، جایگاه و احترامی خاص در نظر گرفته شده است. سالمندان، نظر به تجربۀ فراوان و چشیدن سرد و گرم روزگار، م یتوانند الگوهایی ارزنده و بسیار راهبردی در جهتِ پیشرفت و ارتقا همۀ ابعادِ زندگی بشر )اعم از دینی و غیردینی( باشند. در دین اسام که بر پایۀ مِهر و تکریم استوار است، این گروه سنّی از احترام و ارزش ویژ های برخوردارند. در روایاتِ اهل بیت )ع( ابعاد مختلفی از جایگاهِ سالمندان در جامعه و لزوم پاسداشت شان انها مشاهده م یشود. این فراوانی و بسامدِ نقش ایجاب م یکند که جایگاه انان و کارکردشان در میراثِ دینی، مورد توجّه و تحلیل قرار گیرد. در این پژوهش کوشش شده تا این مهم صورت پذیرد. روش کار: تحلیل داد هها در این پژوهش، توصیفی تحلیلی و از نوع تحلیل اَسنادی است. بر این اساس، با تکیه بر اَسناد کتابخان های و نر مافزاری، روایات اهل بیت )ع( مرتبط با موضوعِ سالمندان، از منابع رواییِ کهن و تخصصّیِ فریقین )شیعی و سنّی( استخراج شده و پس از دست هبندی و واکاویِ محتوایی، مورد تحلیل قرار گرفته است. یافت هها: بر اساس پژوهشهای صور تگرفته و نیز بررس یهای انجا مشده در پژوهش حاضر م یتوان گفت: میان رشد و بالندگی جوامع بشری با میزان تکریمِ سالمندان و بهر همندی از تجارب و اموز ههای انان نسبت مستقیمی وجود دارد؛ به بیانِ دیگر، سالمندی، دورۀ ازکارافتادگی و انزوا نیست، بلکه دورانِ خدمت و نق شافرینی در شکلی متفاوت و ان کمک به افزایش سطح اگاهی عمومی و تخصصی جوانان و میا نسالان است. با این وصف، در اموز ههای اسامی، افزون بر حفظ احترام و تکریمِ سالمندان، برای انان جایگاهی هدای تگرانه در نظر گرفته شده است. تجربۀ سالمندان، روَند رشد و پیشرفت جوامع بشری را تسریع م ینماید. در نگرشِ دینی، سالمندان ازکارافتاده و ب یمصرف نیستند، بلکه ثمرۀ یک عمر تجاربِ اندختۀ انان هدایتگر جوامع بشری در همۀ عرص ههاست. نتیج هگیری: سالمندان، مرجعیت علمی و معرفتی جوامع بشری را بر عهده دارند. تجربیات انها به عنوان رهاوردی ارزنده، و گامی بلند برای فتح قل ههای جدیدِ علم و فرهنگ است. میان افزایشِ سن، با فزونی عزّت و احترام در دین اسام، نسبت مستقیمی وجود دارد؛ بدین معنا که سالمندی در دین اسام، دوران عزّت، بزر گداشت و اشترا کگذاری تجربیات با نسل نوپای جامعه است .