طراحی در مهندسی ژئوتکنیک با عدم قطعیت‌های متنوعی درگیر است. این امر به‌ویژه در سازه‌های زیرزمینی، به دلیل انکه مصالح اصلی سازنده بنا سنگ یا خاک طبیعی محل بوده و بعضاٌ در پایداری ان‌ها، طراح ناگزیر از تقویت زمین دربرگیرنده و یا به‌کارگیری سیستم¬های نگه‌دارنده می‌باشد، عدم قطعیت های مرتبط با زمین والمانهای نگهدارنده، نقش و موضوعیت پررنگ‌تری در پایداری ان‌ها پیدا می‌کند. در نظر نگرفتن عدم قطعیت‌ها در طراحی‌ها باعث کاهش قابلیت اطمینان سازه و اجباراٌ منجر به اعمال ضریب اطمینان بالا و درنتیجه غیراقتصادی شدن پروژه خواهد شد. برای غلبه بر این مشکل، استفاده از روش‌های ارزیابی قابلیت اطمینان با تجزیه ‌وتحلیل عدم قطعیت‌های ناشی از طبیعت اماری مسائل مهندسی به کمک ریاضی، امکان ارزیابی بهتر ایمنی سازه و اثار ترکیبی عدم اطمینان در پارامترهای موثر در محاسبات را فراهم می‌کند. به طورکلی قابلیت اطمینان در سازه‌های ژئوتکنیکی مختلف، می‌تواند در سه قلمرو پایداری سازه، مسائل اجرایی و مدیریت پروژه بررسی شود. در این مقاله بعد از بیان تاریخچه بکارگیری روشهای مختلف ارزیابی قابلیت اطمینان در مهندسی ژئوتکنیک، به بررسی، معرفی و مقایسه کاربرد این روش‌ها ازجمله روش‌های نمونه‌گیری، روش‌های ممانی مانند روش FORM و SORM، روش شبیه سازی مونت کارلو ، روش تخمین نقطه ای و.....در مهندسی ژئوتکنیک پرداخته خواهد شد.