یک گفتمان با نظام¬هایی از نشانه¬ها و مفاهیم، عناصری پنهان را در درون خود می¬پروراند که در یک بافت کلی، از طریق نشانه های نظام مند به تولید مفاهیم جدید می¬پردازد. این عناصر همواره در جهت القای پیام¬های متن و باورپذیرکردن گفتمان برای مخاطبان و حتی در مواردی، برانگیختگی نیرومند عواطف انان متناسب با باورهای ایدیولوژیک و سنت های اجتماعی، گام برمی¬دارد. از جمله این عناصر مهم، پادگفتمان¬ها یا هاله های گفتمانی است که با حضور در دل یک گفتمان، ان را تحت حمایت قرار می دهد تا به این ترتیب، گفتمان بتواند در امر مجاب سازی و توجیه پذیر بودن موجه جلوه کند. با تامل در متون ادبی و دینی و از جمله قران که حاوی شگردهای مهم زبان شناسی و بلاغی و نشانه ایست، می¬توان دریافت که در این متن، پادگفتمان¬ها همچون چترهای حمایتی از طرف گفته پرداز مقتدر این اثر به مخاطبان یاری می¬رساند تا بسیاری از اموزه¬های اساسی و مفاهیم ارزشی منظومه¬گفتمانی را در فضاهایی درونی شده ، بهتر و بیشتر دریابند. برای نشان دادن چنین ویژگی¬ در قران، در این پژوهش به تحلیل و تبیین پادگفتمان¬ها در سوره کهف پرداخته می¬شود. روش تحقیق، تحلیل محتوا بر اساس ویژگی¬های اصلی پادگفتمان¬هاست. یافته¬های پژوهش نشان می¬دهد که این سوره مشتمل بر برخی از ویژگی¬های معنایی پادگفتمان از قبیل عینیت سازی از طریق گسترش گفتمان و داستان پردازی ، ارجاع محوری، برجسته سازی به واسطه کهن الگو، خرق عادت و تمثیل و به کارگیری مناسب و شایسته پادهایی از قبیل پادهای ناظرساز، مولفه ای و... می¬باشد.