نیایش به عنوان شکلی از رفتار دینی که هدف از ان، جستن ارتباط با موجودیتی است که فرد نیایشگر او را به عنوان افریدگار خود یا موجودی روحانی در نظر میگیرد؛ در ادیان مختلف به شکلهای گوناگونی صورت میپذیرد. در همین زمینه از گذشته تا به امروز همواره نحوۀ نیایش و پرستش هر مردمی، به عنوان یکی از مهمترین عناصر و اموزههای دینی مورد توجه پژوهشگران این عرصه بوده است. عطار نیشابوری، از جملۀ عارفان، سخن¬سرایان برجسته و نابغه زبان فارسی است که از شگرد نیایش برای بیان اموزههای اخلاقی و عرفانی خود سود میجوید و بسیاری از تعالیم والای خویش را در خلال این نیایشها طرح و به مخاطبان خویش به طور مستقیم و غیرمستقیم القا میکند و برخی از درماندگیها و حیرانیهای بشر را در کرۀ خاک به تصویر میکشد و در مناجات با خدا، در پرتوی از امید، سخن از زندگی و زیستن معنوی و مرگی عارفانه میراند که برای سرگشتگیهای بشر امروز، میتواند راهکارهایی ارایه دهد یا با انها همدلی و همنوایی کند. در برخی موارد نیز، این نیایشها بسیاری از معضلات و نابسامانیهای جامعۀ روزگار خویش و مناسبات قدرت را طرح و نقد میکنند. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی به بررسی برخی از نیایشهای عطار و بیان ویژگیهای انها در مثنویهای وی میپردازد.