چکیده حمد و سپاس خداوند و راز و نیاز با وی، ازجمله سنت های معمول در اغلب شاهکارهای زبان فارسی است. از جملۀ این اثار، مثنوی های ارزشمند عطار نیشابوری است که سرشار از نیایش هایی زیبا، شورانگیز و البته هدفمند است که روح معنویت و ایمان را در کالبد مخاطبان خویش زنده می کند و برخی از تعالیم ارزشمند خویش را پنهان و اشکارا به ایشان می¬اموزد. از این رو، این پژوهش به شیوۀ تحلیل محتوای کیفی به بررسی نیایش های عطار می¬پردازد. از رهاورد این تحلیل¬ها دریافته می شود که از جمله کارکردهای مهم دعا در مثنوی های عطار، القای امید به زندگی در این جهان است که در پرتو درکی ژرف از عشق به خداوند طرح می شود. همچنین دوری از سرگردانی و پوچی و ترسیم چشم اندازی زیبا از جهان باقی که پاسخی اشکار به نیاز جاودانگی و کمال طلبی روح انسان است.