با توجه به قدمت تاریخ و فرهنگ ایران زمین، از پوشاک ایرانیان همواره به برازندگی یاد شده است. در شرایط پست-مدرن، طراحی لباس تلاشی برای انعکاس ایده¬های فردی منطبق با هویت فرهنگی جامعه با در نظر گرفتن نیازهای ایدیولوژیک و بومی مخاطبان به خصوص بانوان می¬باشد. اما متاسفانه به دلیل ترویج فرهنگ غربی و سیطره نظام سرمایه¬داری و فرایند جهانی¬سازی، لباس ماهیت پوشانندگی خود را از دست داده و به پدیده¬ای اجتماعی تحت عنوان مد تبدیل شده است. اما مد مختص فرهنگ خاصی نبوده و تغییرات فرهنگی_¬اجتماعی را به دنبال دارد. همچنین امروزه با از میان رفتن مرز میان هنرها شاهد توجه بسیاری از هنرمندان عرصه-های مختلف به طراحی لباس و الگوسازی می¬باشیم. پژوهش حاضر با هدف بررسی طراحی¬های جدید لباس با تاکید بر پوشاک بانوان و تبیین ماهیت پوشاک پست¬مدرن ایرانی با تمرکز بر جایگاه نقوش¬سنتی هنر ایرانی_¬اسلامی انجام گرفته است. با توجه به این هدف، دو پرسش زیر صورت¬بندی شده¬اند: الف)چگونه می¬توان به الگوهای بومی در مقابل مدگرایی غربی دست یافت؟ ب)چه عواملی سبب شده لباس به عنوان اثری هنری و رسانه¬ای فعال در جامعه شناخته شود؟ پاسخ به پرسش¬های فوق، به روش توصیفی_¬تحلیلی بوده و اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعه کتابخانه¬ای بدست امده¬اند. بر¬اساس یافته¬های پژوهش، توسعه طرح¬های ملی زیر سایه اندیشه ایرانی_¬اسلامی و اشنایی مردم با ان ضروری بوده و با استفاده از عناصر و نشانه¬های فرش‌های ایرانی، معماری، پارچه‌ها و پوشاک اقوام مختلف، در طراحی¬های جدید، پوشش اسلامی می¬تواند حامل هویت ایرانی باشد. یکی از راه¬های الگوسازی و جهانی¬شدن در مقابل مدگرایی غربی و جهانی¬سازی، استفاده از پتانسیل هنر ایران در طراحی پوشاک است که در سال¬های اخیر با توجه به حضور هنرمندان صاحب¬نام ایرانی در محافل بین¬المللی لباس ایرانی همچون اثری هنری و رسانه¬ای فعال عمل نموده است. واژگان کلیدی: پست¬مدرن، طراحی¬لباس، مد، لباس¬سنتی، هنرایران.