در جریان حکمیت پیکار صفین، خوارج دست‌کم دو اشکال به امام علی(ع) برای پذیرش حکمیت وارد می‌کردند: نخست با استدلال به ایه «اِنِ الْحُکْمُ اِلَّا لِلَّهِ» حکمیت را در صلاحیت بندگان خداوند نمی‌دانستند؛ دوم اینکه امام(ع) را متهم به انتخاب دو حَکم غیرعادل می‌کردند. از استدلال امام علی(ع) به ایه 35 سوره نسا ـ که مبتنی بر روش تفسیر قران به قران بود ـ در پاسخ به شبهه نخست روشن می‌شود که ایه مورد استناد خوارج، اولاً دارای حصر اضافی و مجازی است؛ ثانیاً عام است و با ایه 35 سوره نسا تخصیص می‌خورد؛ ثالثاً از متشابهات قران است و باید ان را به ایه 35 سوره نسا ارجاع داد؛ رابعاً خوارج میان وضع حُکم و اجرای حُکم خلط کردند. در پاسخ به شبهه دوم نیز اشکار می‌شود که اولاً یکی از دو طرف تخاصم، به‌ظاهر مسلمان و در باطن نامسلمان بودند؛ بنابراین حَکم را از میان خود برگزیدند؛ ثانیاً طرفین تخاصم از حاکم شرع ـ امام علی(ع) ـ در تعیین حَکمین سر باز زدند؛ ثالثاً با اینکه حکمین عادل نبودند، موظف بودند به نیکی حُکم کنند. از این شیوه استدلال امام علی(ع) به ایه 35 سوره نسا، ابن‌عباس، امام باقر(ع) و متکلمان و مفسران اسلامی استفاده کردده‌اند.