قدمت ظهور داستان کوتاه در ایران هنوز به 100 سال نرسیده؛ ولی در همین سالها، کارهای با ارزشی انجام شده که برای پیشرفت داستان نویسی این مرز و بوم لازم است؛ روی انها بررسی¬های دقیق علمی انجام شود تا نتایج این تحلیل¬ها برای نسل¬های نو در داستان نویسی، راه گشا باشد. بزرگ علوی، داستان نویس به نام سالهای 1375-1282 ه.ش است که به دلیل اشنایی کامل با ترجمه¬ها و داستان¬های کوتاه¬های غربی جزو سبک سازان داستان نویسی ایران به حساب می¬اید. در این پژوهش تلاش بر این است؛ با تمرکز روی یکی از داستانهای او ( داستان قربانی از مجموعه داستان¬های کوتاه چمدان) از منظر روانشناسی تحلیلی ،که کارل گوستاو یونگ پایه¬گذار ان است، گامی موثر در راستای تحلیل نوین داستان پردازی برداشته شود. نتایج ضمنی حاصل از این تحلیل حاکی از ان است که روان و ناخوداگاه نویسنده خواه ناخواه بر فضای داستانها سایه انداخته و از وجوه اشتراکات روانی شخصیت¬های داستان¬، تا حدودی می¬توان به ویژگی¬های ناخوداگاه روان نویسنده پی برد.