رو به رو شدن جهان امروز با بحران¬های گوناگون زیست¬محیطی، انسانها را به بازنگری در مواجهه با محیط زیست پیرامونش وادار ساخته است. این تلاش در فضای بی حدّ و مرز ادبیات به پدیداری نوعی نقد ادبی منجر شد که از منظر تاثیر و تاثرات زیست¬محیطی به بررسی و واکاوی متن می¬پردازد. شاعران و نویسندگان هریک از زاویۀ خاص و منظری ویژه به طبیعت و زیست¬بوم انسان نگریسته¬اند و خالق اثاری جالب توجه بوده¬اند. دل مشغولی¬های متفاوت راجع به محیط زیست و انسان و گیاهان و حیوانات از جمله مباحثی هستند که شاعران در بسیاری از اشعار خود سخن رانده¬اند. سوال اصلی پژوهش پیش رو، چگونگی نمود نقد بوم¬گرا در اشعار پایداری دو شاعر‌، محمّدرضا شفیعی¬کدکنی و سیدحسن حسینی به روش توصیفی تحلیلی و از رهاورد به کارگیری روش تحلیل محتوای کیفی است. نتایج پژوهش نشان می¬دهد که در اشعار مورد بررسی‌، طبیعت با همۀ جلوه¬های خویش حضور دارد و شاعران برای بیان مقاصد خویش از عناصر طبیعی پیرامون خود بهره جسته¬اند که این مطلب از مفاهیم مهم در حوزۀ نقد بوم¬گراست. همچنین شاعران در ابیاتی به طور مستقیم به بیان بحران¬های زیست¬محیطی پرداخته¬اند. به عبارتی دیگر به توصیف بحران و اسیب¬های زیست¬محیطی، هشدار برای الودگی طبیعت، گاهی به صید و شکار بی¬رویّۀ جانوران و گاهی نیز به توصیه به محافظت از عناصر زیست¬محیطی پرداخته¬اند و در ابیاتی نیز به طور غیرمستقیم با استفاده از عناصر زیست¬محیطی به بیان مسائل پایداری ومقاومتی پرداختند.