پژوهش حاضر با هدف تبیین رابطۀ علم و دین بـا توجـه بـه ارا علامـه طباطبـائی و دلالتهای ان در تدوین روشهـای تـدریس انجـام شـد. روش پـژوهش توصـیفی- تحلیلی وگرداوری دادهها به صورت «اسنادی» بود. برطبق نتایج علامه طباطبائی معتقد بود علم و دین با یکدیگر تعامل دارند و معارف دین شامل اعتقادات، اخلاق و احکام در بستر علم در وجه مطلق ان به منصه ظهور میرسـند. همچنـین درخصـوص نـوع رابطۀ علم و دین ایشان جدایی مطلق علم و دین یا اینهمـانی کامـل ایـن دو قلمـرو معرفتی را نمیپذیرد و راه میانهای را در نظر مـیگیـرد؛ علامـه طباطبـائی تفسـیرهای هرمنـوتیکی محـض از علـوم اجتمـاعی را نقـد و رویکردهـای «پوزیتویسـتی» را رد میکنند. درخصوص رابطۀ دین با علـوم طبیعـی نیـز، در تفسـیر ایـات علمـی قـران، هرگونه تاویل ایات و تحمیل نتایج و یافتههای علوم بر ایات قران را مـانع شـده و از استقلال قران صیانت کردهاند. او ضمن اینکه تطبیق و تفسیر به رای را رد میکند، امـا دیگر ابعاد و جهتگیری تفسیر علمـی را پذیرفتـه و برخـی از ایـات قـران کـریم را براساس انها تفسیر کرده است. به طور کلی ایشان دربارة رابطه و نسبت علم و دین، معتقد است که بین این دو تعارض بنیادین وجود نـدارد و اگـر ناسـازگاری مشـاهده میشود، ظاهری است و تاویل و تفسیر ایات با توجه به دستاوردهای قطعی یافتههای علمی جایز است. درخصوص دلالتهای نوع رابطه علم و دین، به ترتیب روشهـای تدریس:1 -استدلال عقلی، 2 -استقرائی، 3 -امتحان عملی و 4 -مباحثـه (منـاظره)، از اثار علامه طباطبائی استنباط شده است