فهم صحیح ایات در پرتو به کارگیری روشمند قواعد تفسیری قابل تحقق است. یکی از مهم ترین این قواعد، به کارگیری سیاق است که از دیرباز مورد استفاده مفسران بوده است. از جمله تفاسیر معاصر که به صورت دقیق و روشمند از قاعده سیاق بهره گرفته، المیزان فی تفسیر القران می باشد که در سرتاسر ان و برای کارکردهای متنوعی چون: تاریخ گذاری ایات، تبیین مفهوم ایات، تبیین و تعیین معنای واژگان و ... استفاده شده و پژوهش های مختلفی نیز برای تبیین انها نگاشته شده است. یکی از کارکردهای سیاق در المیزان که تاکنون مورد پژوهش واقع نشده، بهره گیری از سیاق برای تبیین قواعد ادبی است. لذا این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی در پی پاسخ به این سوال است که کارکردهای ادبی سیاق در تفسیر المیزان چگونه است؟ یافته های تحقیق حکایت از ان داشت که فراوان در تفسیر المیزان با بهره گیری از سیاق ایات، هر سه شاخه علم بلاغت: معانی، بیان و بدیع؛ موضوعات نحوی مباحث مربوط به اسم(مرفوعات، منصوبات و توابع) تبیین شده اند. بحث از قواعد صرفی نیز کمترین کارکرد را داشته است. در مجموع به نظر می رسد علامه طباطبایی توانسته است به خوبی با بهره گیری از سیاق، علوم ادبی مربوط به ایات را تبیین کند، اگرچه در معدود مواردی نیز به خطا رفته است.