شیوه محدثان فریقین، نقل روایات با ذکر سلسله سند است. در این بین، شیخ صدوق از برجسته‌ترین محدثان شیعه، در «کتاب من لا یحضره الفقیه»، روایات را بدون سند و به صورت مرسل گزارش کرده است. وی اگرچه بعدها با نگاشتن «مشیخه»، در صدد رفع اشکال مقدر برامد، با این وجود مرسلاتی که بدون ذکر راوی گاه با واژه «قَالَ» و گاه با واژه «رُوِیَ» نقل کرده بود، محل مناقشه عالمان گردید. قائلان به وثوق سند روایت(سندگراها) همه منقولات بدون راوی صدوق را از حجیت ساقط کردند و قائلان به وثوق صدور روایت(صدورگراها) همه ان‌ها را یکسر حجت دانستند. در این بین امام خمینی دیدگاهی میان ان دو اتخاذ کردند. یافته‌های تحقیق حکایت از ان داشتند که از نظر امام خمینی اولا، تنها مرسلات جزمی صدوق -با تعبیر «قَالَ»- معتبر هستند؛ ثانیا، صدوق نه تنها یک محدث بلکه عالمی رجالی برتر از نجاشی و طوسی است، لذا مرسلات جزمی وی گویای توثیق راویان حذف شده از سند هستند، ثالثا، صدوق اهل اجتهاد به معنای متعارف نزد اصولیان به ویژه متاخران ا‌ن‌ها نبوده است، لذا مرسلات جزمی را بر اساس حدس و ظن نقل نکرده است، رابعا، مرسلات جزمی صدوق همسنگ مرسلات ابن ابی عمیر می‌باشند، خامسا مرسلات جزمی صدوق برابر با مسانیدش بوده بلکه بر ان‌ها رجحان دارند.