بنمایۀ عشق، قصه¬ای طولانی و ژرف به درازای تاریخ حیات بشری دارد که از اغاز شکل گیری اسطوره¬ها و حکایتهای شفاهی و سخنان منظوم و منثور مکتوب جلوه¬های جذاب خویش را نمایانده است، از این رو میتوان خدا جویی و عشق را از اصیل¬ترین گرایشهای ذاتی انسان دانست. این مفهوم شکوهمند در گفتار عارفان به اشکال، تعبیرها و تاویلهای گوناگون گنجانده شده است. یکی از این متون، تفسیر عرفانی کشف الاسرار است که با حکایتهای شورانگیز به موضوع عشق پرداخته است. عرفان میبدی، عرفان عاشقانه¬ای است که نسبت میان خدا و انسان را بر اساس محبت تفسیر میکند و قصه و حکایت بستری مناسب و تاثیرگذار برای بیان این معانی است که میبدی از ان بهرۀ فراوان میبرد و موجب القای هرچه بیشتر مفهوم عشق و انگیزش معنا در ذهن مخاطب میشود. این پژوهش، با شیوۀ تحلیل محتوای کیفی، از نوع مضمونی به معرفی برخی از این قصه¬ها با درونمایۀ مرکزی عشق و تحلیل برخی از ابعاد هستی شناسانه و معرفت شناسانۀ انها میپردازد و هدف ان اشنایی مخاطبان بیشتری از جامعه با متون عرفانی-ادبی زبان فارسی و موضوع دیرینۀ عشق و محبت است. پرسش اصلی پژوهش این است که میبدی تا چه حد توانسته است با ذکر حکایتهای عرفانی عاشقانه، ابعاد گوناگون بنمایۀ عشق را بنمایاند؟