واژه برزخ در کلمات حکما در دو معنای صورت و عالَم بکار برده شده است. عالم برزخ نیز در یک تقسیم به دو عالم متّصل‌ و منفصل‌ تقسیم می شود که برزخ نزولی و صعودی، از تقسیمات برزخ منفصل بشمار می رود. بدن مثالی که در برزخ صعودی انسان مطرح می شود، همان بدن مشهود در عالم رویاست، که در کنار بدن طبیعی و نفس ناطقه پرده از حقایق سه گانه وجود انسان برمی دارد. نسبت میان بدن مثالی و نفس، نسبت فعل و فاعل است و رابطه میان بدن طبیعی و نفس، رابطه قابل و مقبول. همچنین تکامل علمی برزخی در انسان، از رویدادهایی در برزخ است که چنانچه به تحولات برزخی از حیث فاعلی نگریسته شود، از تبدل فاعلی و انشائات نفس انسان در مرتبه برزخی‌اش باید سخن گفت و اگر به خود پدیده نظر شود، سخن از تمثل حرکت یا حرکت تجردی به میان می رود. تجسم اعمال یا پیکرپذیری‌ کردارهای نیک و بد انسان‌ پس‌ از مرگ، از رویدادهایی در برزخ است که با اصولی از حکمت صدرایی چون جسمانیة الحدوث و روحانیة البقا بـودن نفس، حـرکت جـوهری و نیز اتحاد عاقل و معقول ثابت می گردد.