مقیاسسازی فعالیتی رایج در پژوهشهای علوم روانشناختی و رفتاری است، اما بسیاری از مقیاسهای ساختهشده نارسا، نادقیق، کممایه و پایه و بهندرت میانمایه و مطلوباند. طرحاندازی یک مقیاس نو، رواسازی و اعتباریابی ان، نه تنها به دوراز پیچ وخم نیست، که فعالیتی ناهموار و نامانوس است که نیازمند دقت و ریزبینی است. بنابراین هدف ازاین مقاله، بررسی گامهای ضروری و گاه غایب در مقیاسسازیهای کنونی و بهویژه برای نوپژوهشگران است. دراین مقاله بنیان های نظری و گامهای عملی توامان مورد نظر بودهاند و از کوتهنگری نظری و وانهادگی عملی دوری شده است.