زمینه و هدف: خطاهای پزشکی به عنوان بخش جداناپذیر از حرفه طبابت چالش‌های فقهی خاصی را به همراه دارد که از جمله ان امتناع بیمار از درمان خصوصاً در جایی است که پزشک با اگاهی از خطای خود متقاضی اصلاح و اعاده وضع به حالت سابق و علاج بیمار است. بررسی تاثیر امتناع مزبور بر ضمان پزشک، هدف این پژوهش است. مواد و روش‌ها: مقاله حاضر با استفاده از شیوه کتابخانه‌ای به جمع‌اوری نظرات مختلف فقها در خصوص مورد پرداخته و بصورت توصیفی – تحلیلی ضمن طرح و تبیین این نظرات انتقاداتی را به دیدگاه ایشان وارد نموده است. نتیجه‌گیری: امتناع بیمار از قبول درمان مجدد حسب حالات متعدد، احکام مختلفی را به دنبال دارد. استمرار بر تبعیت از تجویز نادرست علیرغم تحذیر پزشک موجب قطع ضمان پزشک در نتیجه یا صدمات بعدی است؛ خود درمانی و اقدامات مستقل بیمار متعاقب خطای پزشکی تابع احکام شرکت در جنایات است؛ اگر صدمه یا فوت بیمار در نتیجه امتناع از درمان باشد، دیدگاه فقها در حکمی غیر مطابق با سایر مصادیق مشابه، عمدتاً ثبوت ضمان برای پزشک خاطی (یا جانی) است هر چند که نظر صواب اشتراک ضمان پزشک و بیمار می‌باشد.