زمینه: هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر دو شیوه تمرین ورزشی هوازی تداومی و تناوبی منتخب بر ضربان قلب استراحت و دوره بازیافت در دقایق 1، 2 و 3 بیماران POST CABG می باشد.روش کار: 24 بیمار POST CABG (22 مرد و 2 زن) با میانگین سنی: 8.42±57.04 سال و میانگین BMI: 2.98±27.17 کیلوگرم بر متر مربع گزینش شدند و به 2 گروه تمرین هوازی تداومی (n=12) و تمرین هوازی تناوبی (n=12) تقسیم شدند. برنامه گروه تداومی شامل 30 تا 60 دقیقه فعالیت ورزشی تداومی با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب حداکثر، و برنامه گروه تمرین تناوبی شامل 27 تا 44 دقیقه فعالیت ورزشی تناوبی (با 3 تناوب 9 تا 15 دقیقه ای) با شدت 75 تا 90 درصد ضربان قلب حداکثر بود. بیماران مدت 8 هفته و هر هفته 3 مرتبه در این برنامه شرکت کردند.یافته ها: نتایج ازمونی زوجی نشان داد بین ضربان قلب استراحت قبل و بعد از انجام هر دو برنامه ورزشی تداومی و تناوبی تفاوت معنی داری (به ترتیب: p=0.013،(p=0.034 وجود دارد. تمرین ورزشی تداومی و تناوبی تاثیر معنی داری بر ضربان قلب بازیافت در دقایق 1، 2 و 3 داشت (تداومی: دقیقه1 :p=0.049 ، دقیقه 2: p=0.33، دقیقه 3: قبل: (12.88) 36.83، بعد: (11.30)50.50 ،p=0.005 تناوبی: دقیقه1 : p=0.033، دقیقهp=0.038 :2 ، دقیقه 3: قبل: (18.47) 38.25، بعد: (21.55) (p=0.018) 50.91 همچنین تفاوت معنی داری بین تاثیر دو شیوه تمرین تداومی و تناوبی بر ضربان قلب استراحت و بازیافت وجود نداشت.نتیجه گیری: هر دو شیوه تمرین ورزشی تداومی و تناوبی، ضربان قلب استراحت و HRR در دقایق 1، 2 و 3 را در بیماران پس از CABG بهبود بخشیدند و تفاوت معنی داری بین تاثیر این دو شیوه تمرینی مشاهده نشد. این موضوع نشان دهنده تاثیرات مثبت تمرین ورزشی بر تون واگی و سیستم اعصاب خودکار است.