سیاهقلم یا اسود سرب، الیاژی از ترکیب نقره، مس و سرب امیخته با گوگرد است که بر سطح فلزات نقره و طال کاربرد داشته که با کندهکاری یا حکاکی سطح فلز پایه، و با اعمال حرارتْ الیاژ بر سطح ان تثبیت شده و به صورت طراحی سیاهرنگی بر سطح براق فلز پایه نمایان میشود. اوج این هنر در دورۀ سلجوقیان بوده است. با توجه به کاربست شیوۀ سیاهقلم در میان مسلمانان، ارامنه و صابئین؛ وجود پیشینۀ غنی این هنر میتواند در هر یک از این اقوام زمینهای از ابتکار و نواوری را ایجاد کند. پژوهش پیشرو درصدد شناسایی ویژگیهای هنر سیاهقلم دورۀ سلجوقی و کاربست ان در گسترش هنر فلزکاری معاصر انجام شده است. اطالعات کتابخانهای و دادههای اسنادی با رویکرد توصیفی-تحلیلی بررسی شدهاند و پژوهش حاضر در پی پاسخگویی به سواالت زیر است: 1 -شیوۀ تزیینی سیاهقلم در دورۀ سلجوقی چگونه اجرا میشده است؟ 2 -چگونه میتوان شیوۀ تزیینی سیاهقلم دورۀ سلجوقی را در هنر فلزکاری معاصر بهکار برد؟ نتایج پژوهش نشان میدهد الهامگیری و کاربست شیوههای هنری میراث تاریخی ایرانی در عین نواوری و خالقیت و بهکارگیری تکنولوژی روز میتواند در گسترش این هنر فلزکاری در بین اقوام ایرانی اعم از مسلمان و غیرمسلمان موثر واقع شود.