بدون شک باید تاریخ موسیقی را با تاریخ حیات بشری مقارن دانست؛ چراکه از دیرزمان گونه های متنوع ِموسیقی برامده از متن طبیعت با جوامع بشری همراه بوده است. موسیقی را در یک نگاه کلی می توان به طبیعی و هنری (مصنوعی) تقسیم نمود. ابن سینا از بزرگترین اندیشمندان و نام اوران فلسفه ای بوده که در مکتوباتش از موسیقی هنری به تفصیل سخن گفته و همین خود، ارای او را در معرض نقد و نظرهای افزونتری قرار داده است. با این همه، ظرفیت های فلسفه بوعلی در بیان تاثیرات موسیقی بر احوال نفس انسان چندان به اشکارگی نرسیده است. پرسش اصلی این نوشتار ان است که رابطه موسیقی و نفس انسان با نظر به علم النفس سینوی چگونه است؟ نگارنده در روی اوردی توصیفی تحلیلی و با تاکید بر مبانی علم النفس سینوی به این نتیجه دست یافته که موسیقی هنری با تاثیر مستقیم خود تنها نفس نباتی و حیوانی در انسان را مورد هدف قرار می دهد و اغلب با تاثیرات افراطی و تفریطی خود بر این قوا، عقل نظری و عملی او را نیز به گونه ای غیر مستقیم دستخوش این اشفتگی ها می گرداند.