فارغ از نگاه دنیای غرب، اسلام به مثابه یک نظام تمدن­ساز، مدعی حقوق بشری است که زاییده طبیعت انسانی و ارتباط ان با عناصر هستی به عنوان مخلوقات خداوند قادر متعال است؛ در این مقاله ضمن نگاه درونگرا به شریعت اسلامی بر این نکته تاکید می­شود که حقوق بشر می­تواند توسط مفهوم حقوق شهروندی از اطلاق خارج شده و به قیودات فرهنگی، جغرافیایی و بومی مقید شود، به همین سان حق­های بشری مطلق و جهانشمول می تواند توسط دین قیوداتی را بپذیرد بدون انکه به هدف و غایت مجموعه این حق ها خللی وارد اید. در مرحله اجرا نیز حکومت اسلامی در کلیت خود اولاً وظیفه پذیرش و به رسمیت شناختن حق­ها را بر عهده خواهد داشت و ثانیاً به دلیل تقدم رتبی، مجموعه­ی حقوق بشر منبعث از حقوق طبیعی، بر نهاد دولت نیز تحمیل می­شود و دولت ملزم به رعایت مفاد انست.