مقدمه: مهمترین هدف توسعه، تالش برای کاهش فقر هست که میتواند با رشد اقتصادی و / یا توزیع درامد تحقق یابد. موضوعات مرتبط با تسهیم منافع رشد به فقرا، اولویت سیاستهای توسعه از دهه 1990 بوده است. اجماع صورت گرفته این است که رشد بهتنهایی یک ابزار کند برای کاهش فقر است و نیز سیاستهای توزیعی و بازتوزیعی درامد و دارایی )ثروت( بهطور فزایندهای اهمیت یافتهاند. روش: در این مقاله رابطه متقابل رشد اقتصادی، نابرابری و فقر طی سالهای برنامههای دوم تا پنجم توسعه ایران )2016-1995 )موردبررسی قرار گرفته است. به این منظور با استفاده از مفهوم رشد حامی فقرا، این مطالعه ازمون می‌کند در چه دورهای فقرا از رشد اقتصادی منتفع شدهاند و توزیع ثمرات رشد اقتصادی چگونه بوده است. سنجه مورداستفاده، »نرخ رشد معادل فقر« است که هم میزان رشد و هم چگونگی منافع رشد توزیعشده میان فقرا و غیر فقرا را بهحساب میاورد. این متدلوژی بر اساس تئوری اتکینسون، ارتباط منحنی لورنز تعمیم یافته و تغییرات در فقر را شرح میدهد. یافتهها: براوردهای سنجه نرخ رشد معادل فقر نشان داد نرخ رشد میانگین هزینه کل در دو برنامه دوم و سوم توسعه در مناطق شهری، حامی فقرا بوده است که در دو برنامه چهارم و پنجم توسعه تداوم نداشت و داللت بر این دارد که فقر در طی این دو برنامه، افزایش یافته است و در طی برنامه پنجم فقرا بهطور نسبی بیشتر از غیر فقرا اسیب دیدهاند. روند این سنجه در مناطق روستایی طی برنامههای توسعه موردبررسی همان روند مناطق شهری است. بحث: نتایج نشان داد با وجود اجرای پنج برنامه توسعه، سیاستهای کاهش فقر بهصورت یک برنامه استراتژیک پایدار در طول برنامههای توسعه به کار گرفته نشده است و استفاده از درامدهای نفتی برای حل مسئله فقر بهصورت پروژهدرمانی بدون توجه به مسئله رشد و توسعه باعث شده که فقر ازیک‌طرف به تعویق افتاده و از طرف دیگر بازگشت فقر در دوران بعدی با وسعتی بیشتر صورت گیرد. چنانکه در سالهای اخیر با کندشدن روند رشد اقتصادی، فقر با شدت بیشتری به جامعه بازگشته است و درنتیجه همراه و همزاد بودن پدیده فقر و توسعهنیافتگی اقتصاد در کشور بروز و ظهور بیشتری داشته است.