جهان طبیعت که گزیری از پدیده های شرامیز در ان وجود ندارد، همواره فکر و خاطر بشر را در جستن چاره برای غلبه بر شرور به خود مشغول داشته است. برخی از این بیم ها را باید معطوف به چگونگی کاربست دین و توسل به اولیای الهی در مقابله با شرور و بیماری ها دانست. اینکه از منظر عرفانی چگونه می توان با توسل به انسان کامل بر صدمات روحی و جسمی ناشی از شر و بدی ها فائق امد، پرسشی اساسی است که این نوشتار درصدد پاسخ ان بر امده است. نگارنده در روی اوردی توصیفی تحلیلی، به این نتیجه دست یافته است که بر پایه ارای ابن عربی، دخالت های انسان کامل در عالم طبیعت محدود بوده و تا زمانی که از جانب الهی ماذون نباشد، نه اعمال تصرفی در طبیعت می نماید و نه باید از او انتظار خارق عادتی داشت. و حتی در فرض تصرف هم، از تصرفات حداقلی اش در مسیر اظهار دین بهره می جوید. از مهمترین کارکردهای معنویت خداسو و توسل را باید ارامش بر امده از ایمانی دانست که با ان می توان بر صدمات ناشی از شرور و بدی ها غلبه نمود.