انچه امروز به نام پدیدارشناسی هوسرل می‌شناسیم، حاصل تلاش روشمند وی برای فهم ساختار اگاهی و دادگی اشیا در این ساختار است. یکی از مهم‌ترین ارکان این روش، ان چیزی است که هوسرل از ان با نام «تامل پدیدارشناختی» یاد کرده و ان را در مقابل تامل طبیعی-روان‌شناختی قرار می‌دهد. از نظر هوسرل، تامل یکی از بنیادی‌ترین افعال اگاهی است که انچه را از پیش به‌صورت تلویحی و ضمنی داده شده، به‌نحوی صریح و مضمون‌ساز فراچنگ می‌اورد؛ لذا در هر تاملی نوعی گذار از اگاهی پیشاتاملی به اگاهی تاملی دیده می‌شود. در فلسفۀ هوسرل متناسب با مراحل سه‌گانۀ تحول فکری وی، با سه گونه تامل مواجه‌ایم که عبارت‌اند از: «تامل طبیعی-روان‌شناختی»، «تامل پدیدارشناختی» و در نهایت، انچه ما ان را در این مقاله، «تامل مطلق» یا «تامل ناتمام» می‌نامیم. از نظر هوسرل هر تامل، واجد دو جنبۀ متضایف است: الف) متعلق تامل؛ ب) عامل (سوبژۀ تامل)؛ لذا هر تاملی همراه با نوعی خوداگاهی یا به تعبیر هوسرل، «خودروشن‌سازی» است؛ بنابراین، متناظر با انواع سه‌گانۀ تامل در فلسفۀ وی، ما با سه معنا از «خود» یا «اگو» مواجه می‌شویم.در مقاله حاضر ضمن تبیین معنای تامل در مراحل سه‌گانه فلسفه هوسرل، نقش بنیادین ان در هریک از مراحل سه‌گانه تفکر وی بررسی شده و نشان داده شده است که چگونه تغییر در ابژه تامل در هریک از این مراحل به درک عمیق تر و بنیادی تری از سوبژه منجر شده است.