چکیده عدم اطمینان فزاینده ی محیط امروزی ، سازمان ها را با چالش های مهمی روبرو کرده است و تمامی شرکت ها بسته به نوع محیطی که در ان فعالیت می‌کنند ، کمابیش با ان دست و پنجه نرم می‌کنند. یکی از موثرترین روش هایی که می تواند سازمان ها را برای مقابله با این شرایط متغیر یاری رساند ، رشد قابلیت‌های پویا است . یکی از مهمترین زمینه های رشد قابلیت‌های پویا که در ادبیات مدیریت راهبردی نیز به ان اشاره شده ، اینده نگری راهبردی می باشد . این تحقیق سعی‌ می کند تا به بررسی نقش اینده نگری راهبردی در خلق قابلیت های پویایِ انعطاف‌پذیری راهبردی و تصمیم‌گیری عقلایی با اثر تعدیل گر عدم اطمینان محیطی ، بپردازد . به این منظور تعداد 156 شرکت‌ دانش بنیان تولیدی برق ،الکترونیک ، فوتونیک ، مخابرات و سیستم های خودکار شهر تهران با استفاده از فرمول جامعه محدود کوکران انتخاب شدند . داده‌های این تحقیق با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده و پرسشنامه محقق ساخته با بهره گیری از شاخص ها و پرسش های تحقیق هرهاوس و لینینگ گرداوری شد . برای روایی این پرسشنامه از نظرات اساتید و خبرگان استفاده شد .برای پایایی نیز از الفای کرونباخ استفاده و میزان ان 943/0 تعیین شد. در این تحقیق سه فرضیه تایید و یک فرضیه رد شد . نتایج نشان می دهد که اینده نگری راهبردی راهبردی در خلق قابلیت‌های پویایِ انعطاف‌پذیری راهبردی و تصمیم‌گیری عقلایی موثر است و همچنین عدم اطمینان محیطی رابطه اینده نگری راهبردی و تصمیم‌گیری عقلایی را تعدیل می‌کند.