زمینه و هدف: تامین ارگانهای مورد نیاز بیماران از طریق برداشت و پیوند اعضای محکومان به مرگ، از دیرباز با چالشهای جدی اخلاقی و حقوقی مواجه بوده است. تصویب ماده 04 اییننامه اجرای احکام کیفری در سال 1210 که در ان زمینه جواز برداشت عضو از محکومان فراهم شده است، مخالفتها و موافقتهای فراوانی را برانگیخت. در برابر مخالفتهایی که با این عمل شده است، برخی فقیهان براساس دلایلی برداشت عضو از محکومان را با شرایط خاصی پذیرفتهاند. از جمله مهمترین این شرایط وصیت یا رضایت اهداکننده است. هرچند دیدگاههای دیگری همچون جواز به شرط رضایت اولیای محکوم و جواز مطلق و جواز به شرط اذن حاکم نیز مطرح شده که با اشکالاتی مواجه هستند. این جستار با هدف امکانسنجی فقهی برداشت و پیوند اعضای محکومان به مرگ صورت گرفته است. مواد و روشها: این نوشتار به گرداوری نظرات و فتاوای فقهی با شیوۀ کتابخانهای پرداخته و پس از بیان تاریخچۀ برداشت عضو، با روش توصیفی تحلیلی به نقد و بررسی ادلّۀ فقهی موافقین و مخالفین برداشت عضو از محکومان به اعدام و نیز بررسی فقهی مفاد ماده 04 اییننامۀ اجرای احکام کیفری همت گمارده و در نهایت دیدگاه مختار را بیان نموده است. نتیجهگیری: از تحلیل ادله موافقان و مخالفان برداشت عضو از محکومان به مرگ، چنین برامد که مخالفان برداشت عضو دلایلی نظیر تعارض با کرامت و حقوق انسانی، حرمت مثله کردن و وجوب دفن اعضای میت را مطرح نمودهاند اما این دلایل با تکیه بر دو اصل تزاحم اهم و مهم و قاعده اضطرار قابل رد است. هرچند قایلین به جواز برداشت عضو هریک شرایطی برای جواز مطرح نمودهاند اما در میان انها جواز به شرط وصیت میت و جواز به شرط رضایت اولیای محکومان در صورت عدم وصیت به لحاظ انطباق با حق مالکیت انسان بر اعضای بدن خویش و سلطنت اولیای دم، ارجح محسوب میشوند.