مساله حاشیه نشینی یکی از چالشهای اساسی در حوزه حکمرانی جمهوری اسلامی محسوب می شود. با گسترش صنایع عظیم و شکل گیری کلان شهرها و به تبع ان، نبود امکانات کافی در روستاها و شهرهای کوچک، از دهه 40 جریان مهاجرت به کلان شهرها اغاز شد و روز به روز تقویت گردید. به رغم انکه پس از پیروزی انقلاب اسلامی مبنای جمهوری اسلامی تامین عدالت توزیعی، ابادکردن روستاها و شهرهای کوچک، مهار بی کاری در این مناطق و در نهایت معکوس نمودن روند مهاجرت ها بود، اما اتخاذ سیاست های غلط، و در مواردی شبه لیبرالیِ توسعه اقتصادی در بعضی دولت ها، موجب گردید تا نه تنها مساله حاشیه نشینی در کشور حل نشود بلکه متاسفانه بر ابعاد ان افزوده گردد بطوریکه امارهای غیررسمی و نادقیق از زیست نزدیک به 20 درصد از جمعیت کشور در مناطق حاشیه ای خبر می دهد. این مقاله که تلفیقی از مقاله و policy papaer می باشد و در جهت تقدیم به دولت شده است، سعی دارد ابتدا با مروری بر اصول اسلامی مواجهه با حاشیه نشینی و سپس شرح دقیق وجه پرابلماتیک این پدیده برای جمهوری اسلامی، شانزده پیشنهاد مبتکرانه برای مواجهه با پدیده حاشیه نشینی را که متاثر از اصول اسلامی است عرصه و هر یک را مختصراً تشریح نماید.