همواره بر این نکته تاکید شده است که در اختیار داشتن داده‌های صحیح و واقعی بر اساس شاخص‌های مورد نظر، اصلی‌ترین پیش‌نیاز برای برنامه‌ریزی و سیاستگذاری صحیح علم و فناوری به شمار می‌رود. با این حال، این اصل نمی‌تواند توجیه‌کنندۀ این خطا باشد که مراکز متعددی بصورت موازی و نه در امتداد یکدیگر و بدون رعایت تقسیم کار مشخص، به انجام فعالیت‌های هم‌پوشان در این زمینه بپردازند. واقعیت این است که با وجود اسیب‌های روشنی که این روند ایجاد می‌کند، اما چیزی که تاکنون در این زمینه در کشور اتفاق افتاده اینگونه بوده، بطوری که با وجود صرف هزینه‌های هنگفت، بدلیل وجود ناهماهنگی میان مراکز، فعالیت‌هایی همپوشان توسط انها به انجام رسیده و در نتیجۀ همین همپوشانی‌ها و ناهماهنگی‌ها، تامین اطلاعات برای بسیاری از زمینه‌ها و شاخص‌های مورد نیاز در هاله‌ای از ابهام باقی مانده و در دستور کار هیچ کدام از مراکز قرار نگرفته است. علاوه بر این، بسیاری از سازمانها و مراکز تولیدکنندۀ داده‌ها و اطلاعات علم و فناوری، تاکنون نتوانسته‌اند داده‌های تولید شدۀ خود را بصورت یک سامانۀ نرم‌افزاری جامع ارائه دهند و امکان دسترسی سریع و سازماندهی شده به ان را برای پژوهشگران این عرصه فراهم سازند. بدیهی است که اگر تولید و تامین داده‌ها و اطلاعات برای برنامه‌ریزی و سیاستگذاری علم و فناوری یک اصل به شمار می‌رود، فراهم کردن امکان برای ذخیره و بازیابی مناسب ان و در واقع تبدیل ان به یک سامانۀ نرم‌افزاری مناسب که در مواقع لازم بتوان با مراجعه به ان به اطلاعات موردنیاز دست پیدا کرد نیز باید یک اصل و ضرورت به‌شمار ‌رود. این در حالی است که حتی با وجود فعالیت مراکز متعددی که بصورت همپوشان در این زمینه فعالیت می‌کنند، اما بازهم مسئله‌ای که همواره نظام سنجش و ارزیابی علم و فناوری در کشور را دستخوش اسیب کرده، نبود اطلاعات درست و واقعی و حتی در مواقعی نبود اطلاعات با هر شکل ممکن بر اساس بسیاری از شاخص‌های مهمی است که رصد ان از ضرورت‌های برنامه‌ریزی و سیاستگذاری علم و فناوری نیز به شمار می‌رود. نبود این یکپارچکی و انسجام در جمع‌اوری و سازماندهی داده‌های موردنیاز در این عرصه، چنان نظام اموزش عالی را دستخوش اسیب کرده که در مواقعی حتی اموزش عالی تصویری درست و واقعی از واقعیت‌های موجود در دانشگاه‌ها در اختیار ندارد. چنین شرایطی، همواره واحدهای مختلفی از نهادهای بالادستی کشور نظیر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت، درمان و اموزش پزشکی را وادار می‌کند تا به منظور تامین اطلاعات مورد نیاز خود برای مقاصدی همچون ارزیابی عملکرد دانشگاه‌ها، بصورت مکرر و عمدتاً نیز بصورت دستی از دانشگاه‌های تابعۀ خود درخواست تکمیل و ارسال داده کنند و در این میان، این دانشگاه‌ها هستند که به ناچار باید بخش عمده‌ای از وقت و انرژی خود را صرف تولید داده‌های تکراری کنند که توسط واحدهای مختلف بالادستی و بصورت ناهماهنگ تقاضا می‌شود. اگر در این زمینه به تجربیات بین‌المللی مراجعه شود، شواهد متعددی وجود دارد که نشان می‌دهد در بسیاری از کشورها، یک نهاد که به عنوان نهاد مرکزی عمل می‌کند متولی و مسئول این امر است و سایر نهادها و مراکز فعال در این زمینه، مطابق تقسیم‌کار و تعریف‌هایی که توسط ان نهاد متولی ارائه می‌شود در این زمینه فعالیت می‌کنند. هر یک از نهادهای فرعی، داده‌های جمع‌اوری شدۀ خود را بر اساس شاخص‌های تعیین شده و از طریق سامانه‌های نرم‌افزاری و بصورت انلاین به نهاد مرکزی ارسال می‌کنند و در نهایت پایگاه داده‌های یکپارچۀ علم و فناوری شکل می‌گیرد و در نهایت اطلاعات این پایگاه برای کلیۀ نهادهای دست‌اندرکار دسترس‌پذیر می‌شود. بدیهی است که راه گذار از این اسیب، استفاده از تجربیات بین‌المللی است که در این خصوص وجود دارد. در غیر این صورت، اسیب‌های عدیده‌ای که این فرایند به کشور وارد می‌کند بسیار جدی خواهد بود؛ بویژه اینکه با این حجم عظیمی از فعالیت‌هایی که در زمینۀ جمع‌اوری اطلاعات توسط سازمان‌ها و مراکز متعدد صورت می‌پذیرد، بازهم کشور از فقر اطلاعات موردنیاز برای سنجش و ارزیابی علم و فناوری رنج می‌برد. بنابراین، اقدام موثر در این زمینه و متوقف کردن این روند، ضمن صرفه‌جویی در هزینه‌ها، در کیفیت فرایند تامین داده‌های مورد نیاز سنجش و ارزیابی علم و فناوری نیز بهبود صورت ایجاد می‌کند و علاوه بر ان متخصصان و پژوهشگران علم‌سنجی را نیز به عنوان متولیان سنجش و ارزیابی علم و فناوری در کشور قادر می‌سازد تا با دستیابی سریع به اطلاعات صحیح و تائید شده، در ارائۀ تحلیل‌های بموقع و واقعی خود به برنامه‌ریزان و سیاستگذاران علم و فناوری، موثرتر عمل کنند.