نشریات به مثابۀ شریان‌های حیاتی هر رشتۀ دانشگاهی محسوب می‌شوند که دانش موجود در ان حوزه را به جریان می‌اندازند، روابط علمی را برقرار می‌کنند، امکان به‌اشتراک‌گذاری دانش را فراهم می‌اورند، و در نهایت به توسعۀ علمی ان حوزه یاری می‌رسانند. اهمیت حضور نشریات علمی در یک حوزه به‌قدری زیاد است که به‌طور قطع باید از انها به عنوان زیربنای تکامل و توسعۀ هر حوزه یاد کرد؛ چرا که نشریات زمینه‌های لازم را برای به‌اشتراک‌گذاری، انتقال و انتشار دانش موجود در یک حوزه فراهم می‌اورند و موجب می‌شوند پژوهشگران بعدی بتوانند با تکیه بر یافته‌های پژوهشگران پیشین، انجام پژوهش‌هایی جدید را در دستور کار قرار دهند و به این طریق، در پیشبرد علم، نقش‌افرینی کنند. علم‌سنجی نیز به عنوان یک رشتۀ دانشگاهی از این قاعده مستثنی نیست. پژوهشگران این حوزه همچون پژوهشگران هر حوزۀ دانشگاهی دیگر، به جریان دانش تخصصی و همچنین به اشتراک‌گذاری دانش با هم‌قطاران خود نیازمندند. با وجود این ضرورت‌ها، پژوهشگران این رشته در طول حیات دانشگاهی خود در کشور، از داشتن یک نشریۀ تخصصی علمی- پژوهشی محروم بودند. در این میان، متخصصان، دانشجویان و دانش‌اموختگان رشتۀ علم‌سنجی، از مهم‌ترین کسانی بودند که در طول دورۀ حیات شش سالۀ این رشته در ایران، از نبود یک نشریۀ تخصصی علمی- پژوهشی علم‌سنجی به زبان فارسی، رنج می‌بردند. اگرچه در طی سالیان گذشته، تعداد معدودی از مقاله‌های این پژوهشگران، از ازمون داوری‌های علمی سایر نشریات علمی- پژوهشی و علمی- ترویجی حوزۀ علم اطلاعات و دانش‌شناسی کشور موفق بیرون می‌امدند و در نهایت نیز اجازۀ انتشار دریافت می‌کردند، اما واقعیت این است که شانس انها برای انتشار مقاله در این نشریات، بسیار کم بود. در واقع، گستردگی دامنۀ موضوعی این نشریات و همچنین وجود برخی دیگر از محدودیت‌ها باعث می‌شد سردبیران محترم انها ‌ناچار شوند سهم اندکی از مقاله‌های هر شمارۀ خود را به مقاله‌های حوزۀ علم‌سنجی اختصاص دهند. پیداست که این سهم اندک، با جمعیت قابل توجهی از پژوهشگرانی که امروزه در حوزۀ علم‌سنجی قلم می‌زنند تناسب نداشت و همواره انتشار مقاله‌های ارزشمند انها را با تاخیرهای طولانی و حتی در مواردی با مشکلات جدی مواجه می‌کرد. البته در این میان، نباید تلاش‌های مفید نشریاتی همچون «نشریۀ علم‌سنجی کاسپین» در حوزۀ وزارت بهداشت، درمان و اموزش پزشکی را که از هیچ کوششی برای انتشار مقاله‌های پژوهشگران این حوزه فروگذار نکرده‌است، نادیده گرفت. هم‌اکنون که هم‌زمان با انتشار شمارۀ 3 «پژوهشنامۀ علم‌سنجی»، این نشریه توانسته است با دریافت درجۀ علمی- پژوهشی از کمیسیون نشریات علمی کشور در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری برای شماره‌های 1 به بعد خود، به خانوادۀ بزرگ نشریات علمی- پژوهشی علم اطلاعات و دانش‌شناسی کشور بپیوندند، فرصت را مغتنم شمرده و به تمامی پژوهشگران عرصۀ علم‌سنجی کشور، بویژه به اساتید، دانشجویان و دانش‌اموختگان این رشته تبریک می‌گویم. امیدوارم تولد این پژوهشنامه به عنوان نخستین نشریۀ علمی- پژوهشی علم‌سنجی کشور، در دانشگاهی که برای نخستین بار رشتۀ علم‌سنجی در کشور نیز در انجا متولد شده، بتواند شرایط لازم را برای انتشار مقاله‌های ارزشمند پژوهشگران این حوزه فراهم اورد و زمینه‌ساز توسعۀ بیشتر این رشته در کشور شود. در پایان لازم می‌دانم تشکر ویژۀ خود را از استاد بزرگوار و چهرۀ ماندگار علم اطلاعات و دانش‌شناسی و علم‌سنجی کشور، جناب اقای دکتر جعفر مهراد که با وجود مشغله‌های فراوان، مسئولیت سردبیری شماره‌های 1 و 2 این نشریه را برعهده گرفتند و زحمات بی‌دریغی را در این راه متحمل شدند، ابراز دارم. بی‌تردید اگر رهنمودها و تلاش‌های بی‌شائبۀ این استاد بزرگوار در سرلوحۀ این نشریه قرار نمی‌گرفت، انتشار این نشریه با دشواری‌های بیشتری همراه می‌شد. امیدوار است این نشریه در ادامۀ راه نیز بتواند از توصیه‌ها و راهنمایی‌های ارزندۀ این استاد بزرگوار که عمری را بر سر راه توسعۀ علم و فرهنگ کشور صرف کرده‌اند بهره‌مند شود. همچنین امیدوار است سایر اساتید محترم و سردبیران فرهیختۀ نشریات علم اطلاعات و دانش‌شناسی کشور، این نشریه را از پشتیبانی‌ها و رهنمودهای ارزندۀ خود برخوردار سازند و ان را به عنوان یکی دیگر از دستاوردهای حوزۀ علم اطلاعات و دانش‌شناسی، در جمع خود پذیرا باشند.