در چند دهه‌ی اخیر، جهت حل معضلات ساختاری و مدیریتی در سازمان‌های حوزه‌ی خدمات عمومی، الگوی مدیریت‌گرایی رواج چشمگیری یافته است.دستگاه قضایی ایران نیز جهت حل مشکل کمبود منابع و حجم زیاد پرونده‌ها،چند سالی است که برخی مولفه‌های الگوی مزبور را ملاک عمل قرار داده است.از انجا که کنش‌گران اصلی مدیریت‌گرایی در دادرسی کیفری،قضات هستند و این بستر،همچون تمامی بسترهای اجتماعی بر یک نظام معانی ذهنی استوار است لذا شناسایی مجموعه شرایط،استراتژی‌ها و پیامدهای اتخاذ استراتژی‌ها در ان،نیازمند کاربست روش‌شناسی کیفی در پژوهش است.مقاله حاضر با در نظر گرفتن این نیازمندی‌ها و مبتنی بر نظریه زمینه‌ای،قواعد زمینه‌ای مدیریت‌گرایی در دادرسی کیفری را شناسایی و تحلیل کرده است. تجزیه و تحلیل داده‌های به‌دست امده نشان داد که به اعتقاد تمامی مشارکت‌کنندگان، تصمیم‌گیران دستگاه عدالت کیفری جهت حل معضل حجم بالای پرونده‌ها، مدیریت‌گرایی مبتنی بر افزایش کارایی را سیاست‌گذاری کرده‌اند و این سیاست، موجب کاهش دقت در رسیدگی‌ها، افزایش اشتباهات قضایی، کاهش تاب‌اوری قضات، استرس‌زا شدن قضاوت و دور ماندن قضات از مطالعات علمی گردیده است.