عشق زمینی یا غیر عفیف از جمله کیفیات نفسانی است که انسانها در زندگی خویش انرا تجریه می نمایند. بررسی تحلیلی توصیفی ارای ابن سینا نشان می دهد که عشق زمینی یا شهوانی اساسا نوعی بیماری روحی - روانی است که گاه منجر به بیماری های جسمانی می گردد. این عشق در نتیجه غلبه و استیلا افکار و تصورات ذهنی بر انسان عارض می گردد. معشوق عشق زمینی ممکن است هر شی مادی اعم از جمادات، گیاهان، حیوانات و انسانها باشد که البته مهم ترین مصداق ان، عشق انسان به انسانی دیگر است. راهکارهای ابن سینا جهت درمان بیماری عشق عبارت اند از: وصول عاشق به معشوق، جلب توجه عاشق به معشوقی دیگر و تقویت قوای جسمانی و مادی عاشق. در روانشناسی معاصر، عشق هوسی را می توان با عشق زمینی بوعلی همایند سازی نمود.