اساسی ترین موضوع در مباحث معنادرمانی امید است ، امیدی که در ورایِ رنج های بشری می درخشد .امیدی که از پسِ خطاها و گناهان خواسته و ناخواستۀ انسان، او را به تکاپوی جبران و چاره گری وامی دارد. سعدی به حکمت خویش دریافته است که انچه در پی ملامتگری به سبب گناه در انسان روی می دهد، تشویش ذهن و افسردگی روحی است. ارامش روانی که با اشوب و کشمکش های ناشی از انجام اعمال ناشایست و غیراخلاقی، سنخیتی ندارد. پس با ایجاد انگیزش به سبب طلب بخشایش و رحمت از خدا، می خواهد این احساس درماندگی ناشی از گنهکاری را بزداید. به همین سبب می توان گفت که از جمله کارکردهای مهم دعا درنیایش های بوستان، القای امید به زندگی در این جهان است که در پرتو درکی ژرف از عشق به معبود و حضور همیشگی خداوند طرح می شود. همچنین دوری از سرگردانی و پوچی و ترسیم چشم اندازی زیبا از جهان باقی که پاسخی اشکار به نیاز جاودانگی و کمال طلبی روح انسان است.