هدف: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی تاثیر روان­ درمانی هنری-نمایش کوتاه مدت بر تیک­ های حرکتی حاد و با شروع ناگهانی در یک کودک پنج ساله انجام شد. روش: این پژوهش یک مطالعه تک­ ازمودنی از نوع A-B بود که در دستۀ پژوهش­ های تجربی یا ازمایشی جای می­ گیرد. روش درمانی مورد اشاره، در هشت جلسۀ یک ساعته (چهار جلسه ویژۀ کودک و چهار جلسه مخصوص مادر) اجرا شد. معیار خاتمه بخشی به جلسات درمانی، کاهش معنادار تیک­ های حرکتی بر اساس ابزار­های پژوهش بود. این ابزارها شامل چک­ لیست نمودهای رفتاری-نشانگانی تیک (پوررضائیان، 1398)، مشاهده و پیگیری نشانگان در جلسات درمانی و مصاحبۀ بالینی با مادر کودک بود. داده­ های کمّی پژوهش با استفاده از جداول و نمودارها ویژۀ طرح ­های تک‌ازمودنی مورد تحلیل قرار گرفتند. به‌علاوه، میزان اندازۀ اثر نیز گزارش شد (ES = 7/34). یافته­ ها: یافته­ های پژوهش نشان داد که روان­ درمانی هنری-نمایشی به‌طور معناداری سبب کاهش تیک حرکتی (05/0P) در کودک شده است. نتیجه­ گیری: با توجه به یافته­ های پژوهش می­ توان نتیجه گرفت که روان­ درمانی هنری-نمایشی، روشی موثر برای درمان اختلال تیک کودک بوده است؛ بنابراین کاربست این روش کوتاه­ مدت در مراحل حاد بروز تیک‌های حرکتی کودکان، توصیه می­ شود (البته در صورت تکرار نتایج در پژوهش ­های اتی و رعایت اصل تعمیم ­پذیری).