از جمله واژگان نمادین، برجسته و مضمونساز در شعر فارسی، بن مایۀ ایینه است. توجه به ایینه با ویژگیهای ظاهری و نمادین برخاسته از ان، کیفیت و چگونگی پیدایش این تصاویر و پیوند ان ها با برخی از گفتمانهای معرفتی و اجتماعی هر دوره، همواره موردنظر شاعران، به خصوص سخنسرایان سبک عراقی، قرار گرفته است. هدف مقالۀ حاضر، تبیین بن مایۀ ایینه و تحلیل پیوندهای معنای ان با دل و درون صافی شخص، چهرة معشوق و دیگر مصادیق ان ناظر به کارکردهای ظاهری، سمبلیک و اجتماعی ان در غزلیات حافظ است که از رهاورد واکاوی ایینه بهعنوان نشانه ای معناافرین و سپس به عنوان تصویری تکر ار شونده و روایی (بنمایه) بررسی شده است. نتایج پژوهش نشان میدهد که در غزلیات حافظ، از میان کار کردهای ایینه، بیشترین بسامد در ارتباط با دل سالک است و شاعر ضمن پیروی از گفتمان، تصاویر و مفاهیم مربوط به بنمایۀ ایینه در سبک عراقی، خلاقیت های فرمی و معنایی، تصاویر و شگردهای بلاغی بدیع و حتی گفتمانهای اجتماعی را بر ان افزوده است.