هدف اساسی تحقیق حاضر تعیین میزان اثربخشی زوج درمانی متمرکز بر هیجان بر افزایش میزان سازگاری زناشویی زوجین نابارور، بوده است. روش: تحقیق حاضر از نوع شبه ازمایشی بود. نمونه این پژوهش، 12 زوج (6 زوج مرد دچار ناباروری و 6 زوج زن دچار ناباروری) بودند که با توجه به نظر متخصصان زنان و زایمان به عنوان نابارور شناخته شده و با توجه به ازمون سازگاری زناشویی اسپانیر ناسازگار تلقی میشدند و در دو گروه ازمایش و کنترل جایگزین گردیدند. برای 6 زوج (3 زوج مرد نابارور و 3 زوج زن نابارور) جلسات زوج درمانی متمرکز بر هیجان () تشکیل داده شد و 6 زوج (3 زوج مرد دچار ناباروری و 3 زوج زن دچار ناباروری) در انتظار درمان (به عنوان گروه کنترل) ماندند. یافتهها: زوج درمانی متمرکز بر هیجان به طور معناداری میزان سازگاری زناشویی، توافق دو نفره، ابراز محبت، رضایت زناشویی و همبستگی دو نفره گروه ازمایش را نسبت به گروه کنترل افزایش داده است. نتیجهگیری: به کارگیری برنامه زوج درمانی متمرکز بر هی