بهم نظور ارزیابی پاسخهای فیزیولوژیکی اکوتیپهای شاهدانه تحت تاثیر سطوح مختلف ابیاری، ازمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران در سال 1396-1395 انجام شد. عامل ابیاری در سه سطح (50، 75 و 100 درصد ظرفیت زراعی) و عامل اکوتیپ با 12 سطح (ارومیه، سنندج، تبریز، دشت مغان، رشت، خمین، داران، قم، شاهرود، کرمان، طبس و سراوان) بود. نتایج نشان داد که با افزایش تنش خشکی، محتوای رطوبت نسبی، میزان کلروفیل a، b و کلروفیل کل و کارتنوئید کاهش یافت ولی میزان نشت الکترولیتها، پرولین، انزیمهای کاتالاز و گایاکول پراکسیداز افزایش یافت. در بین اکوتیپها، اکوتیپ طبس ضمن دارا بودن بیشترین میزان محتوای رطوبت نسبی، کارتنوئید، پرولین، کاتالاز و گایاکول پراکسیداز، دارای کمترین مقدار نشت الکترولیتی یا بهعبارتی دارای بیشترین میزان پایداری غشا نیز بود و برتری قابل توجهی در حفظ محتوای رطوبت نسبی، حفظ محتوای کلروفیل و حفظ پایداری غشا، در سطوح مختلف تنش، داشت. همچنین اکوتیپ تبریز با دارا بودن محتوای رطوبت نسبی، کارتنوئید و پرولین کمتر، دارای بیشترین نشت الکترولیتی غشا بود و از لحاظ از دست دادن محتوای رطوبت نسبی، محتوای کلروفیل و پایداری غشا در سطوح مختلف تنش، نسبت به سایر اکوتیپها حساسترین اکوتیپ شناسایی شد. بنابرین میتوان نتیجه گرفت که پارامترهای فیزیولوژیک اندازه گیری شـده تحـت تنش خشکی میتوانند بـه عنـوان معیـاری در جهـت شناسایی اکوتیپهای متحمل و حساس به کار روند.