مقدمه و هدف: متوترکسات به‌عنوان داروی شیمی‌درمانی سبب اسیب و ایجاد استرس اکسیداتیو در بافت بیضه می‌شود. کوئرستین یک فلاونوئید با خواص انتی‌اکسیدانی و ضدالتهابی است. هدف از این پژوهش بررسی اثر فلاونوئید کوئرستین بر پتانسیل غشای میتوکندری و انفیلتراسیون نوتروفیلی به دنبال اسیب بیضه براثر متوترکسات در موش‌های بزرگ ازمایشگاهی بود. مواد و روش ها: تعداد 40 سر موش به 5 گروه: کنترل، تحت تیمار با کوئرستین، متوترکسات و دو گروه متوترکسات تیمار شده با کوئرستین با دوزهای 10 و 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم به‌صورت تصادفی تقسیم شدند. متوترکسات با دوز 20 میلی‌گرم بر کیلوگرم به‌طور داخل صفاقی تزریق گردید. کوئرستین به‌طور روزانه از یک روز قبل از تزریق متوترکسات تا دو هفته بعد ان با استفاده از گاواژ تجویز شد. در پایان کار، بیضه‌ها جدا و فعالیت انزیم میلوپراکسیداز به‌عنوان مارکر اختصاصی انفیلتراسیون نوتروفیلی و میزان پتانسیل غشای میتوکندری در هموژنه بافت بیضه سنجش شد. برای انالیز اماری از انووای یکطرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج: پتانسیل غشای میتوکندری گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‌داری نشان داد (p=0.001). و کوئرستین با دوز 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم توانست موجب بهبود میزان پتانسیل غشا میتوکندری در مقایسه با گروه متوترکسات شود (p=0.081). میزان میلوپراکسیداز گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل افزایش معنی‌داری نشان داد (p=0.027) و کوئرستین با دوز 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم بر روی کاهش انفیلتراسیون نوتروفیلی نسبت به گروه متوترکسات تاحدی اثر کاهنده از خود نشان داد (p=0.093). نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق به‌طور خلاصه نشان داد که تیمار با کوئرستین برخی از عوارض متوترکسات را در بافت بیضه ازجمله تغییرات نامطلوب پتانسیل غشای میتوکندری و تا حدی انفیلتراسیون نوتروفیلی را کاهش ‌می‌دهد.