هدف: هدف از این پژوهش حاضر، واکاوی رویکرد پساپدیدارشناسی در اموزش مجازی و استلزامات ان برای نظام اموزشی می‌باشد. روش پژوهش: برای دستیابی به این هدف و با توجه به ماهیت پژوهش از روش های تحلیلی و استنتاجی بهره گرفته شده است. یافته‌ها: گسترش روزافزون فناوری اطلاعات و ارتباطات در نظام اموزش و پرورش و از سوی دیگر افزایش انبوه متقاضیان اموزش، چالش‌هایی از جمله برتری اموزش مجازی در برابر اموزش حضوری را به دنبال داشته و باعث ایجاد دگرگونی‌هایی در اموزش و شیوه‌های ان شده است. یکی از جدیدترین نتایج دگرگونی‌های اخیر در این حیطه، اموزش مجازی است. نظام اموزشی به عنوان نهاد رسمی تعلیم و تربیت، نمی‌تواند از این تغییرات غافل باشد و باید در کنار نگاه فنی به گسترش فناوری‌های نوین به کنکاش فلسفی و نحوه دگرگونی ادراک و تجارب مربی و متربیان در هنگام بهره‌گیری از این فناوری‌های نوین بپردازد. پساپدیدارشناسی با تمرکز بر فناوری از رویکردهای امیدبخش کیفی برای شفاف‌سازی در این زمینه است. یافته های پژوهش نشان داد که هر یک از مفاهیم پساپدیدارشناسانه از قبیل روابط فناورانه، چندگانگی و شفافیت در اموزش مجازی استلزاماتی برای نظام اموزشی دارد. نتیجه‌گیری: در نتیجه توجه همزمان به هر دو رویکرد مهندسی و علوم انسانی در طراحی محیط‌های اموزش مجازی از موارد ضروری در نظام اموزشی است. این پژوهش تلاشی در زمینه رویکرد علوم‌انسانی به فناوری‌های نوین در کنار گسترش کمی و فنی ان است.