چکیده سابقه و هدف یکی از نگرانی‌ها درباره‌ی پروتزهای ثابت متکی بر ایمپلنت؛ تامین گیر مناسب با توجه به شرایط و موقعیت ایمپلنت در فک می‌باشد. از این رو، انتخاب سمان مناسب برای تامین گیر کافی ضرورت داشته و همزمان می‌توان با ایجاد خشونت سطحی بر روی اباتمنت از طریق روش سندبلاست کردن باعث افزایش مقادیر گیر شد. تحقیق حاضر با هدف مقایسه‌ی سه نوع سمان موقتی و اثرات سندبلاست کردن با ذرات اکسید الومینیوم در اندازه‌های 25 و 50 میکرونی روی مقادیر استحکام گیر پروتزهای ثابت سمان شونده‌ی متکی بر ایمپلنت انجام شد. مواد و روش‌ها تعداد 30 اباتمنت از شرکت DIO تهیه شده و به سه گروه تقسیم شدند. سطوح اباتمنت‌های گروه اول بدون تغییر و به صورت استاندارد باقی مانده ولی سطوح اباتمنت‌های گروه دوم و سوم به ترتیب با ذرات 25 میکرونی و 50 میکرونی اکسید الومینیوم سندبلاست شدند. ده انالوگ ایمپلنت DIO در درون رزین اکریل خودسخت شونده به صورت عمودی مانت شده و برای سمان کردن هم از 3 سمان موقتی Kerr Tempbond NE، Provy (Dentsply) و GC Tempbond استفاده شد. نود عدد کوپینگ از الیاژ base metal ساخته شده و پس از سمان کردن کوپینگ‌های فلزی؛ فرایند aging معادل 1 سال انجام شده و میزان گیر سمان‌ها توسط Universal Testing machine اندازه‌گیری شد. نتایج توسط ازمون انالیز واریانس یک‌طرفه و مقایسه‌های چندگانه‌ی Tukey مقایسه گردید. یافته‌ها استحکام گیر سمان Kerr نسبت به دو سمان دیگر بیشتر بوده (با تفاوت‌های معنی‌دار: 0001/0p) و میزان گیر سمان Provy هم نسبت به GC بیشتر براورد گردید (بدون تفاوت‌های معنی‌دار). اباتمنت‌های سندبلاست شده با ذرات 50 و 25 میکرونی گیر بیشتری داشته ولی فقط نمونه‌های مربوط به سمان Kerr اختلاف معنی‌داری با سایر گروه‌ها نشان دادند (0001/0p). در میان نمونه‌ها؛ اباتمنت‌های استاندارد سمان GC کمترین مقادیر استحکام گیر را داشته‌اند. نتیجه‌گیری در مجموع؛ عمل سندبلاست کردن با ذرات 25 و 50 میکرونی اکسید الومینیوم اثرات معنی‌داری در استحکام گیر سمان‌های GC و Provy نداشته ولی در سمان Kerr؛ استفاده از اباتمنت‌های سندبلاست شده باعث افزایش معنی‌دار مقادیر گیر کوپینگ‌های فلزی شده بود.