جَعْل حدیث یکی از اسیب‌های است که جامعۀ اسلامی از دوران پیامبر بدان دچار شد و ازجمله اهداف ان، ترور شخصیت پیشوایان دینی و سیاسی بوده است. امام حسن از کسانی است که تیر مسموم جعل حدیث، سیرۀ انسان‌ساز و الگوافرین ایشان را وارونه جلوه داده است. در منابع فریقین با طرق مختلف از امام صادق نقل شده که ایشان پیوسته زن ستانده و طلاق می‌داده است. در برخی منابع نیزـ بدون یادکرد سندـ تعداد همسران ایشان تا سیصد تن شمارش شده است. شواهد حکایت از ان دارند که خاستگاه جعل این احادیث منصور عباسی است، زیرا تاریخ شهادت می‌دهد او نخستین کسی است که این اتهام راـ پس از سرکوب قیام سادات حسنی‌ـ به امام حسن نسبت داد. بررسی‌های رجالی و درایه‌ای اسناد روایات نیز نشان می‌دهد که برخی از این روایات اساساً فاقد سند بود و ارزش روایی ندارد، باقی روایات نیز به دو تن در شیعه به نام‌های عبدالله سنان و یحیی بن ابی‌العلا الرازی و یک نفر در اهل سنت به نام حاتم بن اسماعیل منتهی می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد که احتمال جعل حدیث و وارد ساختن روایات یادشده به وسیلۀ حکومت در کتب حدیثی دو راوی شیعه وجود دارد، و در مورد راوی اهل سنت نیز به دلیل نقل مرسل از امام صادق احتمالی مشابه می‌رود. روایات از نظر محتوا نیز در تعارض جدی با ادله نقلی و عقلی است.