چکیده : زنجیره تکامل وزیبایی که بازتاب تجربیات هنرمندان است در گذشته بیشتر جنبه های کاربردی تولید اثر را به همراه داشته است . میراث گذاشته که حاصل ذوق پایدار هنرمندان و پیشه وران دوران بوده همواره در معرض استفاده و کاربرد بوده بصورتی که زیبایی های بی بدیل ان در دوره معاصر به نقد گذاشته می شود و با توصیف و تفسیر ان شاید در پی کشف حقایق و چیزی است که امروزه به عنوان نوعی از مواجه ی علمی قلمداد کرد . نقد و بررسی این اثار نه به معنی پذیرفتن بی چون و چرای مطلق و همچنین نفی مطلق میباشد بلکه استفاده از شکوفایی دوران ومطابقت با شرایط حال واینده سوالات زیر را بدنبال دارد که… ایا می توان با بررسی نقوش اجری به کارکرد ان برای تولید مصارف فرهنگی و گردشگری رسید ؟ شیوه ی تحقیق بر مبنای توصیفی بوده که ابتدا با توجه به تنوع استفاده از نقوش در معماری سنتی ایران به صورت کاشی ،معرق ، گچبری ،… واجرکاری ، مقوله نقوش اجری که شاخه ای از هنر اجرکاری را شکل می بخشد ، مورد بررسی قرار می دهد . بعد از نمایش و نامگذاری نقوش که هدف اصلی این پژوهش بشمار می اید ، زیبایی هایی که در گذرایام از چشم پنهان مانده بوده اند در معرض نگاه زیبایی شناسی قرار گرفته که شاید مولفه ی تکرار و تکثیر، تذکری باشد برای ادامه .