بی گمان علم دین و طب، نقش سترگی در قوام و دوام جامعه به دوش دارند؛ چه این که علم دین را وظیفه سلامت روح انسان است و علم طب را وظیفه سلامت جسم انسان(همان مرکب)؛ بنابراین صاحبان هر دو علم نقشی بی بدیل در جامعه ایفا می کنند، از این روی همان گونه که اولیای دین اخلاق مدارترین افراد جامعه بودند، گزافه گویی نیست اگر گفته شود طبیبان نیز بیش از دیگر پیشه وران ایشان را سزاست که به اراستگی اخلاقی درایند؛ چه این که یکی با بیماران روحی مواجه می باشد و دیگری با بیماران جسمی. با بهره گیری از اموزه های دینی می توان در یک تقسیم بندی کلی اخلاقیات پزشک را در مواجهه با بیمار به دو دسته تقسیم کرد: نخست: وظیفه پزشک در رابطه با بیمار؛ دو دیگر: وظیفه پزشک در رابطه با درمان بیمار. ذیل عنوان نخست هفت وظیفه اخلاقی می توان به دست داد و تحت عنوان دوم نیز هفت وظیفه اخلاقی قابل شناسایی است.